52 “Are you happy?”
TRINIDADA | CUBA In mijn hoofd was Trinidad een stad van formaat, vergelijkbaar met Havana of een andere wereldstad. Op het moment dat we met onze taxi binnen komen rijden en de auto hobbelend over de keien nog net niet uit elkaar valt blijkt wel dat Trinidad helemaal niet zo groot is als gedacht, maar juist een klein, oud, fotogeniek maar toeristisch dorpje.
We wouden graag met een lokale bus naar Trinidad aangezien het een hoop geld kan schelen. Een ticket kopen voor een lokale bus is hier als toerist echter simpelweg niet mogelijk. Iedereen verwijst je door naar Viazul: DE toeristenbus. Ik denk dat als je het echt wilt je wel met de lokale bus kan, maar dan moet je direct bij de buschauffeur betalen, hopen dat er nog plek is en heb je per definitie geen zitplek… Volgens mij mogen de meeste bussen geen toeristen meenemen, omdat ze hier geen vergunning voor hebben. Dit betekent over het algemeen dat je als toerist alsnog meer betaald dan locals omdat ze een risico lopen als ze je wel meenemen en als ze wel een vergunning hebben betaal je nog meer omdat uiteindelijk de toerist natuurlijk voor de vergunning betaald… uiteindelijk hebben we weer een oude Amerikaanse taxi genomen samen met een Frans stel die ook in de rij voor de Viazul bus stonden. Een zeer comfortabel ritje voor dezelfde prijs als de bus.
In Trinidad zijn we er eens rustig voor gaan zitten om te kijken hoeveel geld we hadden uitgegeven. We wisten dat we niet heel rustig aan deden met ons geld maar konden niet geloven dat we al zoveel hadden uitgegeven… na narekenen bleek inderdaad 100 euro en 100 CUC op mysterieuze wijze verdwenen, waarschijnlijk in één van de casa’s weggejat denken we… toch iets meer opletten dus, en niet zomaar alles en iedereen vertrouwen.
Aangezien ik geen geld kon pinnen op het vliegveld was het nog de vraag of ik überhaupt geld kon krijgen hier, als dit niet het geval zou zijn, moesten we echt gaan letten op ons geld en was het helemaal vervelend geweest. Maar gelukkig met Mastercard en paspoort konden we geld halen bij de bank. Voor de bank stond een hele rij buiten. Dit is soort van gewoonte hier, overal zie je ze staan, hordes mensen voor winkels, bankgebouwen of telefoonbedrijven. Het systeem werkt zo: als je aan komt lopen zorg je dat je bij de deur in de buurt komt en klop je aan. De beveiliger doet open en jij laat weten waar je voor komt. Vervolgens blijf je nog een tijdje buiten wachten en wordt je op een gegeven moment naar binnen, de koude ruimte met airconditioning, geroepen, waar je vervolgens in een nieuwe rij kan aansluiten voordat je hebt wat je wilt. Als je geluk hebt. Heel veel geduld dus en een beetje Spaans kunnen helpt. :)
Trinidad zelf is vooral een erg fotogeniek klein schattig stadje en het is dan ook erg leuk om gewoon beetje rond te dwalen, een ommetje naar het uitzichtpunt te maken of gewoon op de stoep te zitten om mensen te kijken zoals de locals doen. Ook zijn we vanuit Trinidad met de bus, waar we minstens een half uur op hebben zitten wachten (geduld is hier een schone zaak) naar Playa Ancon geweest. Een mooi strand, met parasolletjes en veel toeristen, wat stiekem wel zo relaxt is, zo zonder loerende Cubaanse mannen om ons heen. ’s Avonds zijn we beide avonden wezen eten bij La Redaccion wat van een Amsterdams-Cubaanse eigenaar bleek te zijn, na een kwartier kletsen zei hij ineens “maar als jullie willen we kunnen ook Nederlands praten hoor”. Terwijl wij aan het genieten waren van de olijfolie met balsamico azijn en de gratis mojito’s was ik met name gefascineerd door de vingervlugge handen van de jongen die er live op z’n gitaar speelde, aangezien ik zelf nog lang geen liedje uit m’n ukelele kan laten komen… maar sowieso een relaxte tent met lekker eten en de meest fantastische Piña Colada die niet onder deed voor een volwaardig dessert. Heerlijk! De serveerster bleef maar naar ons tafeltje komen met de vraag “are you happy?” Yes, we are very happy!
Voor meer foto's zie Cuba | Trinidad
