24 Karoake, pannekoeken met de kinderen en oma
COCHABAMBA - BOLIVIA Mijn backpack staat te wachten om weer verder te gaan en het is alweer tijd om gedag te zeggen tegen mijn Boliviaanse familie hier, om afscheid te nemen van het uitzicht op de boom met mandarijnen voor mijn raam en m'n heerlijke luipaarddekentje die met de huidige kou 's avonds zeker geen overbodige luxe is.
Ramiro is op de achtergrond alvast aan het oefenen voor het afscheidskaraoke van vanavond. Het doet me herinneren aan de avond dat ik met Grisel en Ramiro naar een feestje van hun vrienden ging om de echte Boliviaanse cultuur mee te pakken. Op het dakterras met uitzicht over de stad lagen enorme stukken vlees op de barbecue en was de rum en cola niet aan te slepen. De vrienden waar we waren hadden twee bedienden/ werkers in huis om het ons zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dit schijnt heel normaal te zijn hier in Bolivia onder de rijkere Bolivianen, ik vind 't erg denegerend en voel me een beetje opgelaten, hoewel het goed is dat ze hier wat geld kunnen verdienen... Maar heel veel zal het waarschijnlijk niet zijn. Het verschil tussen arm en rijk is zo enorm hier. Maar het was een erg gezellige avond en ik heb echt heel veel gelachen en gedronken. De woorden salud en seco worden de hele avond tegen elkaar geroepen en er wordt de hele avond geproost om ervoor te zorgen dat iedereen 'genoeg' drinkt; zuipen om het zuipen. De mannen waren allemaal helemaal lazarus om 9 uur en Ramiro lag al snel op de bank te pitten terwijl we met de rest gekaraoked hebben (voor mij Bob Marley, ABBA, Backstreet Boys etc.) En ja hoor, ook deze laatste avond hier hebben ze een klein feestje voor me georganiseerd met wat vrienden van hen. Ik had betere fles wijn gekocht als bedankje, maar was even vergeten dat ze wijn en bier hier met cola mengen, dus dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat voor wijn je koopt.... Na een lekker maal met gefrituurde kip, patatjes en sla (en ik maar denken dat Grisel niet kan koken!) Werd de beamer tevoorschijn gehaald en hebben we tot diep in de nacht gezongen. Stiekem heel erg leuk!
Aangezien Ramiro en Grisel het de afgelopen periode enorm druk hadden met hun werk, waarvan het kantoor zich hier achter in de tuin bevind, heb ik vooral heel veel met de kinderen opgetrokken en die ga ik dan ook het meest missen. Kleine Selena van 7 met haar schattige ronde vragende oogjes. Die wordt vast later lerares, ze heeft super veel geduld en legt de Spaanse worden die ik niet snap rustig uit in het Spaans. Net zoals d'r zus vind ze 't leuk om m'n haren te borstelen of in te vlechten, en één avond hebben we rustig met z'n tweeën een filmpje gekeken op mijn bed tot we beide in slaap waren gevallen. Een andere avond vroeg ze hoe al haar vrienden in 't Engels heten en schreef ze dit netjes op, niet snappende dat namen niet echt veranderen in een andere taal. Een aantal keer heb ik de oudste Cinda,13, geholpen met haar Engelse huiswerk en ik snap wel waarom niemand hier in Bolivia Engels kan, zelfs de kinderen niet. Het onderwijs is gewoon zo slecht. Het lesmateriaal is oud lesmateriaal uit de Verenigde Staten, wat verdomde lastig te begrijpen is als je geen Engels kan en dus de vragen niet eens snapt... Met Alejandro en Selena speelde ik vaak kaartspelletjes of Wie is Het? wat ik ergens op de markt had gevonden. Leerzaam en goed voor m'n Spaans.
Alejandro is echt een super actief jochie die maar rond loopt te rennen en me constant laat schrikken door zich te verstoppen achter een deur of onder m'n bed. Hij praat echt ronduit, is gek op enge dieren die hij op YouTube opzoekt. Het enige moment dat hij rustig is is als hij een ei bakt, dan kan ie ineens wel het geduld opbrengen, wie weet moet ie later kok worden. Één avond kwam Sanne langs en hebben we pannekoeken gebakken met de kinderen, erg gezellig en lekker! Hier in Bolivia is avondeten de minst belangrijke maaltijd van de dag wat betekent dat er soms niks gegeten wordt, soms een bak met mais met kaas, en dan weer een gebraden kippetje. Geen pijl op te trekken en dus ben ik op een gegeven moment zelf maar salades en groene smoothies gaan maken voor mezelf waarvan de kinderen in het begin niks van moesten hebben maar op een gegeven moment toch nieuwsgierig waren en het nog lekker vonden ook! Bolivianen gooien hier overal suiker in, zelfs in een smoothie met banaan.. dus ik heb ze een beetje proberen te leren dat zonder ook lekker is.
Vaak als de kinderen niet thuia waren liep ik even naar oma Christina één straat verder waar ik de kinderen meestal trof en waar meestal wel wat te eten klaar stond. Een hele lieve, beetje gekke oma :)
Jammer dat Grisel en Ramiro zo druk waren de maand dat ik er was, ik was graag een weekendje wezen vissen met ze maar sowieso was het een fijne plek om te verblijven met mijn eigen kamer en gang boven en heb ik veel Spaans geleerd! Een fijne tijd.
