18 Stoelendans, kitsche olifanten en aardappels
COCHABAMBA | BOLIVIA Nummer 1 nationale sport in Bolivia: stoelendans. Nummer 1 favoriete zanger onder de jeugd: Enrique Iglesias. Nummer 1 bestandsdeel van een maaltijd: één of meerdere aardappels. Het verschrikkelijkst wat je kan doen tijdens de verkiezingen: Alcohol kopen of verkopen. Hoewel als je een tas bij je hebt en niemand het ziet je natuurlijk wel wat mee kan krijgen. We voelen ons net criminelen als we een flesje wijn kopen...
Ik heb inmiddels een aardig ritme gekregen hier in Cochabamba met ’s ochtends de Spaanse lessen, ’s middags het vrijwilligerswerk bij Performing Life en de avonden bij mijn Boliviaanse gastgezin. Ook krijg ik steeds meer mee van de Boliviaanse cultuur en gewoontes, die voor een buitenstaander zoals ik soms toch wel heel vreemd zijn.
Stoelendans Trufis zijn kleine busjes waar bij ons 9 mensen in zouden passen en er hier een stuk of 20 in passen. Elke ochtend stap ik voor half acht in de Trufi die me naar de andere kant van het centrum brengt. En aangezien het altijd de achterste persoon is die het busje uit moet, moeten eerst meerdere mensen uitstappen voordat de betreffende persoon eruit kan. Om vervolgens weer in te stappen en zich als een Tetrispuzzel opnieuw te organiseren. Het Trufi-systeem op zich werkt wel ideaal. De Trufis rijden een vaste route en op elk punt kan je in of uitstappen. Als je wilt instappen zwaai je naar de betreffende Trufi en zoek je je plaatje in het overvolle busje. Als je eruit wilt zeg je 'La esquina por favor', stopt hij zoals gevraagd op de hoek, betaal je 2 Bolivianos en loop je verder naar je bestemming. En aangezien er mega veel trufis rondrijden hoef je altijd maar maximaal vijf minuten te wachten tot je onderweg bent. Ideaal!
Een volledige werkweek Voor wie denkt dat ik hier alleen maar vakantie aan het vieren ben die heeft het mis. Eigenlijk maak ik hier momenteel volledige werkweken en gaat mijn wekkertje 's ochtends al om kwart voor zeven. Na een ontbijtje met yoghurt en muesli pak ik de trufi naar mijn Spaanse les. Vrij intensieve vier uren volgen met veel lezen, praten, luisteren en opdrachten maken. Maar inmiddels kan ik in de verleden tijd en in de toekomstige tijd praten en begint mijn Spaans er hopelijk wat meer op te lijken. Na de les pak ik een volgende Trufi nog 6 kilometer verder op de Blanco Galindo waar Performing Life zit en lunch ik samen met Marye en John (de initiatiefnemer van Performing Life). Tijdens de lunchtijd poppen overal geimproviseerde lunchtentjes op; bij mensen in huis, in kleine restaurantjes en bij tafeltjes en stoelen op straat. Overal kan je ‘almuerzo completo’ krijgen, wat bestaat uit soep en een hoofdgerecht. Twee borden vol, dus altijd te veel. Altijd met rijst, aardappelen of pasta in de soep om hem extra vullend te maken. En als hoofdgerecht altijd de combinatie rijst en één of meerdere aardappels of pasta met één of meerdere aardappels en een salade van tomaat en rode ui en dan met een stukje vlees of een salsa. Ik mis de (verse) kruiden en spannende smaakcombinaties hier wel een beetje ten opzichte van het Aziatische eten. De koppen, hele kippenpoten en luchtpijpen, maken het eten wat spannender, maar niet op een volledig positieve manier.. Het eten vult in elk geval wel goed, zodat er daarna weer hard gewerkt kan worden. Momenteel werk ik nog alleen aan de nieuwe website voor Performing Life, maar ik zal straks straks ook aan de slag gaan bij andere organisaties hier in Cochabamba. Na ’t werk pakken we de trufi weer terug naar huis, eet ik samen met de familie (eveneens vaak rijst met aardappel ;)) en maak ik ’s avonds mijn huiswerk samen met de kinderen die ook met hun huiswerk bezig zijn. Een drukke dag, maar wel heel gevarieerd, leerzaam en leuk!
Geadopteerd Vanaf afgelopen week ben ik geadopteerd door een Boliviaanse familie met drie nieuwsgierige kinderen in de leeftijd tussen de zeven en dertien jaar. De oudste is gek op Enrique Iglesias, en ik moet zeggen de YouTube filmpjes die we tot nu toe hebben bekeken, waren best aardig. De middelste Alejandro haalt me 's ochtends uit bed om Tom & Jerry te kijken (hij kijkt het liefst geweldadige filmpjes maar dat vind ik niks dus dit is het compromis). En de jongste is heel lief en heeft heel veel geduld met het uitleggen van wat ze bedoeld in het Spaans. Een hele goede manier om m'n Spaans te oefenen en wat meer van de Boliviaanse cultuur mee te krijgen. De familie is voor Boliviaanse begrippen vrij rijk en zorgt voor een groot contrast met de kinderen en families die geholpen worden voor Performing Life. Dit brengt wel wat voordelen met zich mee zoals een eigen kamer met bed en kast, wat meer mogelijkheden voor uitstapjes en wifi dat aanwezig is aangezien het kantoor van mijn adoptievader zich achter het huis bevind. De donderdag voor Pasen is het hier de gewoonte om 's avonds twaalf kerken langs te gaan en is het één grote drukte in de stad. Overal lopen families, staan eettentjes, optreden en veilingen van enorm kitsche beelden. Aangezien de familie pas twee maanden geleden in dit huis is komen wonen, kon het nog wel wat opfleuring gebruiken. De buit na aarzelend bieden van Grissel (de moeder des huizes): Een uil en een olifant. En ik moet zeggen in vergelijking met de andere mogelijkheden een zeer goede keuze. Uiteindelijk zijn we na vijf kerken en appels en druiven in suikerglazuur weer naar huis gegaan omdat de kinderen moe waren. Een leuke avond! Vrijdag is ook een belangrijke religieuze dag hier. Iedereen is vrij en er word gegeten met de hele familie. De moeder van Grissel had gekookt, traditioneel zouden het twaalf gerechten moeten zijn zonder vlees, wij hadden er vier met een beetje vlees. Op de warme rijstemelk na erg lekker! Na de lunch zijn we met de auto de Christo op geweest. Een enorm Christus-beeld boven op een heuvel met uitkijk over de stad. We zijn zelfs de Christo in geweest met nog een grootser uitzicht!
Nog anderhalve maand hier in Cochabamba tot Tom komt! En nog veel meer te ontdekken en te betekenen hier :)
Voor foto's zie Bolivia | Cocha | kerken en Christo
